نظام آموزشی، مرکب از مجموعه سازمان ها و افرادی است که وظایف و روابط متقابلی را بر عهده دارند و برای هدف های مشترکی، فعالیت می کنند. شکل گیری روابط و کنش های متقابل میان سازمان ها و افراد نظام، تابع ساختار سازمانی و شیوه مدیریت آن است؛ بدین منظور، یکی از مدل های سازمانی متمرکز یا نامتمرکز و یا ترکیبی از این دو (نیمه متمرکز) را متناسب با شرایط و نوع روابط متقابل، برمی گزینند.
به طور کلی، متمرکز ساختن ساختار، عبارت است از: ادغام دو یا چند نظام تحت هدایت یک سازمان نظارتی واحد و نامتمرکز کردن ساختار، عبارت است از: تقسیم و تفکیک یک نظام، به دو یا چند نظام مستقل که هر یک، سازمان کنترل کننده ویژه خود را دارند. در نظام برنامه ریزی درسی متمرکز، معمولاً، برنامه درسی را، نهاد مرکزی تهیه می کند و مناطق و مدارس، به اجرای آن، مم می باشند؛ در مقابل، در نظام برنامه ریزی درسی غیرمتمرکز، تمامی اختیارات، به سطوح پایین تر، واگذار می شود و هر یک از واحدها، آزادی و اختیار عمل دارند. برنامه ریزی نیمه متمرکزی هم وجود دارد که حد وسط دو برنامه ریزی قبلی هست؛ در نظام برنامه ریزی درسی نیمه متمرکز، ت ها و چارچوب ها را، نهاد مرکزی تدوین می کند و بخشی از اختیارات، به مناطق و مدارس، واگذار می شود و نظارت و کنترل، از سوی نهاد مرکزی اعمال می شود. سازمانی که در آن، اغلب اختیارات تصمیم گیری، در دست مدیران بالاترین رده سازمانی است، سازمان متمرکز(مرکزمدار) و سازمانی که در آن، اختیارات تصمیم گیری، در رده های مختلف پراکنده شده است، سازمان نامتمرکز(پراکنده مرکز) نامیده می شود.
درباره این سایت